ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ για τα νοίκια και τη στέγαση στη Θεσσαλονίκη

“Nα ρίξουμε τα νοίκια μπας και καταφέρουμε να τη βγάλουμε!”

Σάββατο 30 Μαΐου 2020 >> 12:00 >> Πάρκο ΕΡΤ3

Αναλυτικά τα καλέσματα:

Συνεχίζουμε να μιλάμε για όσα βιώνουμε καθημερινά. Για την ακόμη μεγαλύτερη πίεση που νιώθουμε εν μέσω επιδημίας και περίφραξης της κοινωνικότητας. Για τις δουλειές που δεν έχουμε και είναι δύσκολο να βρούμε, για τις δουλειές που έχουμε και είναι δύσκολο να κρατήσουμε, για τις δουλειές που θα θέλαμε να αφήσουμε αν δεν τρέχαν νοίκια, λογαριασμοί, κόστος ζωής. Για το μπρος-γκρεμός-και-πίσω-ρέμα που βρεθήκαμε κάποιες από μας να δουλεύουμε στο σπίτι απομονωμένες, χωρίς να μπορούμε να μοιραστούμε τις πιέσεις και τα άγχη της δουλειάς με κάποια συναδέλφισσα και να διεκδικήσουμε από κοινού καλύτερες συνθήκες, και επωμιζόμενες τα κόστη εργασίας μας, ή σε έναν όροφο με άλλα 40 άτομα, όπου ούτως ή άλλως δεν υπήρχε φροντίδα για το πώς υπάρχουμε. Για όσες από εμάς ήταν άνεργες ή δούλευαν ανασφάλιστες και δεν μπορούν να πάρουν κανένα επίδομα και η επιστροφή στη οικογένεια δεν αποτελεί επιλογή. Για τις πολυκατοικίες μας, στις οποίες οι φωνές και η βία πυκνώνουν, κάνοντας ακόμη πιο ορατό ότι δεν είναι ασφαλείς για όλες. Για τα σπίτια μας, που ήταν ήδη μικρά και τώρα πρέπει να χωράνε και τη δουλειά μας. Για τα νοίκια μας, που ήταν ήδη ακριβά και δεν μπορούμε να πληρώσουμε.

Μπορεί η συνθήκη του κορονοϊού να είναι νέα για όλους μας, ωστόσο δεν μας εκπλήσσει ο τρόπος που αποφάσισε να διαχειριστεί το κράτος και το κεφάλαιο την κρίση αυτή. Με όχημα την επιδημία εντείνεται η υποτίμηση της ζωής μας. Οι μαζικές απολύσεις, η γενικευμένη ανεργία, η επερχόμενη εκ περιτροπής εργασία και οι μειώσεις μισθών έως 50% μας καθιστούν σαφές ότι μας ζητάνε για άλλη μια φορά να αναλάβουμε όλοι μαζί το βάρος της διαχείρισής τους. Εμείς το μόνο που βλέπουμε στο αίτημα για εθνική ομοψυχία είναι η κάλυψη της βαθύτερης αναδιάρθρωσης που έρχεται.

Η κατοικία αποτελεί μία κεντρική διάσταση της γενικευμένης πολυδιάστατης επισφάλειας που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας. Μπορεί φαινομενικά να έχουν πληθύνει τα διαθέσιμα προς μακροχρόνια μίσθωση σπίτια λόγω των μειωμένων κρατήσεων στο Airbnb, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δε μας αφορά εφόσον τα λουξ-ανακαινισμένα και επιπλωμένα αυτά σπίτια έχουν νοίκια και πάλι απλησίαστα για εμάς. Επιπλέον, η στέγαση δεν αποτελεί κομβικό κομμάτι για την κάλυψη μόνο των δικών μας βασικών αναγκών και των επιθυμιών μας για άνεση και ποιότητα ζωής. Το να έχουμε κάπου να μείνουμε είναι και ανάγκη των αφεντικών μας, που μας θέλουν υγιείς και ξεκούραστες την επόμενη μέρα για να μπορούμε να παράξουμε για αυτούς τα δέοντα. Και επειδή η κατοικία στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα: κατέχεται, πωλείται, ενοικιάζεται, έχει τιμή. Και όσο αυτή η τιμή αυξάνεται ή παραμένει απλησίαστη, την ώρα που τα δικά μας εισοδήματα τα έφαγε ο κορονοϊός, εμείς δεν βλέπουμε άλλη προοπτική από το να διεκδικήσουμε συλλογικά την ανατίμησή μας.

Όσο εντείνεται, λοιπόν, η επίθεση στον μισθό και την ποιότητα ζωής μας, τόσο εντείνεται για μας η ανάγκη για όξυνση των απαντήσεών μας, η ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά με τη διπλανή μας. Να μιλήσουμε για τις ζωές μας, για το πώς να εμποδίσουμε την αυξανόμενη επισφάλεια των εργασιακών μας σχέσεων, για την πρόσβαση στις δομές υγείας [που δεν έχουμε όλες] και την ποιότητά τους. Για τους τρόπους αντίστασης στις αυξήσεις ενοικίων, στις εξώσεις, στους φουσκωμένους λογαριασμούς. Για το πώς μπορούμε να καταλάβουμε τα άδεια σπίτια, για να καταλάβουμε τις δυνατότητές μας. Για τους συλλογικούς αγώνες για τη μείωση των ενοικίων που πάντα είχαμε ανάγκη, πόσο μάλλον τώρα!

Πριν μας παρασύρει η σιωπή και η μοναξιά, συνεχίζουμε να μιλάμε.

για να μπορούμε να επιλέγουμε το πού θα μείνουμε
με βάση τις δικές μας ανάγκες κι επιθυμίες…

για να διεκδικήσουμε από κοινού την ποιότητα
που θέλουμε και χρειαζόμαστε για να ζήσουμε…

για να βάλουμε κάτω τις ατομικές μας υποθέσεις
και να δούμε ότι δεν είναι τόσο ατομικές…

Π Ο Ρ Ε Ι Α
για τη στέγαση
ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Σάββατο 30 Μαΐου 2020
12:00 Πάρκο ΕΡΤ3

μείωση των ενοικίων
στο τώρα και για πάντα

ΛΟΥΠΑ
κοινότητα συνάντησης & αγώνα
φοιτητριών, ανέργων, επισφαλών
χαμένων παιδιών

———————————————————————————————————

Να ρίξουμε τα νοίκια

μπας και καταφέρουμε να τη βγάλουμε

Αν μας ήταν ήδη με την προηγούμενη συνθήκη δύσκολο να ανταπεξέλθουμε στην πληρωμή των ενοικίων μας, μέσα στη συνθήκη που βιώνουμε σήμερα, μας φαίνεται αδιανόητο να καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα με τον καθημερινό εκβιασμό του ενοικίου.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει οτι το επίδομα των 800 ευρώ (533 το μήνα) αλλά και η μείωση του 40% στα ενοίκια θα ‘ναι η σωτηρία μας. Πως ακριβώς όμως θα καλυφθούν ενοίκιο, λογαριασμοί, τρόφιμα κτλ. με 533 ευρώ, τα οποία δεν ξέρουμε καν αν θα ξαναπάρουμε τον επόμενο μήνα; Και ας μην ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση ισχύει μόνο για αυτούς και αυτές, των οποίων οι συμβάσεις εργασίας αναστάλησαν λόγω της επιδημίας. Η ρύθμιση δεν ισχύει για όλους αυτούς που αναγκάζονταν να δουλεύουν μαύρα, που τα αφεντικά δεν τους κολλούσαν ένσημα, για όσες δουλεύουν με μπλοκάκι, για αυτούς που ήταν ήδη άνεργοι ή αυτές που δεν έχουν χαρτιά, για όλους αυτούς που συνεχίζουν να δουλεύουν με μειωμένο στο μισό (ή και λιγότερο) τον ήδη πετσοκομμένο μισθό τους.

Σίγουρα δεν είμαστε καθόλου πρόθυμοι, ούτε να μας πετάξουν έξω από τα σπίτια μας, ούτε και να επιστρέψουμε τρέχοντας πίσω στον θεσμό της οικογένειας για να σωθούμε. Ενώ το κράτος μάς καλεί τη λύση στα προβλήματά μας να τη δώσουμε ο καθένας μόνος του, εμείς επιλέγουμε να την ψάξουμε από κοινού.

Να αγωνιστούμε συλλογικά ώστε να φέρουμε τα ενοίκια στα μέτρα των δυνατοτήτων μας, να διεκδικήσουμε μαζί μειώσεις ή και πάυση ενοικίων για όσο καιρό αυτή η συνθήκη μας έχει αφήσει άφραγκες. Να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο τον παραλογισμό που μας αναγκάζει να πληρώνουμε για να έχουμε κάπου να ζήσουμε, ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες άδεια σπίτια ρημάζουν στο χρόνο. Να σταθούμε συλλογικά απέναντι στους ιδιοκτήτες, να αρνηθούμε μια συνθήκη που θέλει τον μισό μας μισθό να φεύγει στο νοίκι και τον άλλο μισό σε λογαριασμούς και supermarket. Να μην ζήσουμε με την ψυχή στο στόμα, για το αν θα καταφέρουμε να βγάλουμε και αυτόν τον μήνα, να μην συνηθίσουμε στο “έτσι έχουν τα πράγματα”. Γιατί…

όταν μειώνονται οι μισθοί,

πρέπει να μειώνονται και τα eνοίκια

όταν κόβονται οι μισθοί,

πρέπει να κόβονται και τα ενοίκια

ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΥΦΑΝΕΤ

—————————————————————————————————-

ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΩΚΕΑΝΟ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΟΥΜΕ

Η ΜΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

Να μη χαθούμε στην άβυσσο του φόβου, της μοναξιάς και της σιωπής…

Διανύουμε μέρες που κυλάν αμφίβολα και νύχτες που δε ξέρουμε τι θα ξημερώσει. Η μέχρι πρότινος πραγματικότητα, που ήθελε τα ενοίκια να διογκώνονται, τα διαθέσιμα σπίτια προς μακροχρόνια μίσθωση να μειώνονται και τις πόλεις να μετατρέπονται σε μεγάλα ξενοδοχεία, διαταράσσεται. Τα τελευταία χρόνια, η βραχυχρόνια μίσθωση ακίνητων (Airbnb), η τουριστικοποίηση και ο εξευγενισμός δημιούργησαν με έκδηλο θράσος (από πλευράς κράτους, αφεντικών και ιδιοκτητών) μια δυστοπική συνθήκη, για όσες και όσους αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν στα υπέρογκα ενοίκια. Η βασική καθημερινή ανάγκη της στέγασης μετατράπηκε για ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου σε μείζον πρόβλημα που αδυνατούσε να λύσει.

Ωστόσο η κρίση στον εσωτερικό και εξωτερικό τουρισμό που επήλθε από τον COVID-19, κλόνισε και αναπόφευκτα θα επηρεάσει κομβικά τον παράδεισο του real estate. Ήδη πολλοί ιδιοκτήτες Airbnb τρέχουν να νοικιάσουν -φυσικά με παραφουσκωμένα ενοίκια- τα άδεια τους διαμερίσματα σε αυτούς/ες που μέχρι χθες έκαναν την καθημερινότητα δυσβάσταχτη… Αυτή η εικόνα όμως είναι ένα από τα πρώτα καρέ της γενικευμένης αναδιάρθρωσης η οποία ξεδιπλώνεται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια μας. Σε αυτές τις πρώτες στιγμές συλλογικής ανίχνευσης μιας επερχόμενης αχαρτογράφητης κρίσης λοιπόν, κάποιες επιλέγουν να ψάξουν από κοινού μία λύση σε ένα βασικό τους πρόβλημα. Αυτό της στέγασης και κατ΄ επέκταση του καθημερινού εκβιασμού του ενοικίου. Γιατί για τους ανθρώπους που βιώνουν αυτόν τον εκβιασμό είναι αυτονόητο πως σε ένα καθεστώς κρίσης όπου πληθαίνουν οι απολύσεις και μειώνονται οι μισθοί, δεν μπορούν παρά να μειωθούν και τα ενοίκια.

«Καλά όλα αυτά αλλά τι δουλειά έχει μια κατάληψη στέγης μέσα σε ένα κίνημα μείωσης ενοικίων;»
Η αλληλεγγύη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μια κλειστή υπόθεση μεταξύ όμοιων υποκειμένων. Είναι μια σχέση που εκτείνεται διαρκώς καθώς κουβαλάει την ανεξάντλητη ανάγκη για σύνδεση και δημιουργία κοινών τόπων & αγώνων. Πόσο μάλλον σε μια κοινωνική συνθήκη όπου ο φόβος, η απομάκρυνση, η ιδιώτευση και η μοναξιά διαχέονται μέσω κρατικών προσταγών με πρόσχημα την διάδοση του κορονοιου. Άλλωστε παρότι η στέγαση σε κατειλημμένο κτήριο είχε ως αφετηρία μια βαθιά πολιτική επιθυμία, θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην ειπωθεί πως για την ύπαρξη της κατάληψης στέγης «σμπαρακουάκ φραπ» (και πολλών άλλων καταλήψεων στέγης) “ευθύνονται” και οι δήμαρχοι, τα αφεντικά και οι ιδιοκτήτες που από το μετερίζι του ο καθένας έκαναν τα νοίκια απλησίαστα, μεταφέροντας έτσι αυτή την επιθυμία στη σφαίρα της ανάγκης.

Φυσικά, η ασταμάτητη πρεμούρα του καπιταλισμού είναι να εμπορευματοποιεί κάθε μας ανάγκη και επιθυμία. Ωστόσο τα εμπορεύματα δημιουργούν αποκλεισμούς μιας και δεν μπορούμε όλοι/ες να έχουμε πρόσβαση σε αυτά. Αποκλεισμούς που κατακερματίζουν τις ζωές των άνεργων & επισφαλώς εργαζομένων, ντόπιων και μεταναστριών. Αποκλεισμούς που ξεκινάνε από την κάλυψη βασικών εξόδων στο σούπερ μάρκετ και καταλήγουν στην πληρωμή λογαριασμών και ενοικίων. Αποκλεισμούς που κάποιες/οι αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν μοιρολατρικά και ατομικά. Γιατί μπροστά σε αυτούς τους αποκλεισμούς είμαστε πιο ευάλωτοι/ες όταν είμαστε μόνες/οι.

Έτσι, η δική μας πρεμούρα είναι να δημιουργήσουμε κοινούς τόπους, να βρεθούμε & να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε σκέψεις πάνω στις προσωπικές μας δυσκολίες, να φτιάξουμε κοινότητες αγώνα, να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη & να αντισταθούμε από κοινού στις προσταγές ενός παρηκμασμένου κόσμου. Γιατί το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι η προοπτική μιας θλιβερής ζωής. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:

να μπούμε στα άδεια σπίτια
να ρίξουνε τα νοίκια
να έχουμε όλοι/ες ρεύμα, νερό & κεραμίδια

ΝΑ ΒΟΥΤΗΞΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Π Ο Ρ Ε Ι Α
για τη στέγαση

Σάββατο 30 Μαΐου
12:00 Πάρκο ΕΡΤ3

Κατάληψη στέγης «σμπαρακουάκ φραπ!»
https://sbarasquat.home.blog/

———————————————————————————————————————

Από το “μένουμε σπίτι” στο “μένουμε άστεγοι”

Το ζήτημα της στέγασης-κατοικίας αποτελούσε πάντα ένα δείγμα κοινωνικής θέσης, με την βεντάλια να ανοίγεται από τους χιλιάδες άστεγους για τους οποίους ως κατοικία μπορεί να νοείται ένα κομμάτι πεζοδρομίου μέχρι τους πλούσιους που μένουν σε υπερπολυτελείς βίλες ή και ιδιόκτητα νησιά. Καθώς η στέγαση αποτελεί βασική ανάγκη του ανθρώπου, ανά καιρούς μπορεί να γίνει μέσο καταστολής με την απειλή της στέρησής της (πχ σε πολλά μέρη του κόσμου μεγάλοι εργοστασιάρχες παραχωρούν σπίτια στους εργάτες, που συνεπάγεται ότι σε κάθε απεργία ή διαμάχη με τα αφεντικά έχουν το ρίσκο όχι μόνο να απολυθούν αλλά και να καταλήξουν άστεγοι επομένως δυσχεραίνεται κάθε αντίσταση). Μπορεί όμως και να αποτελέσει αφορμή για το ξέσπασμα μεγάλων αγώνων.

Τα τελευταία χρόνια, το πρόβλημα της στέγασης παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις ειδικά σε περιοχές που έχουν γίνει στόχος της λεγόμενης “ανάπτυξης”. Μια ανάπτυξη που περιλαμβάνει εξώσεις, παράλογες αυξήσεις ενοικίου, πλειστηριασμούς, αγορά ολόκληρων γειτονιών από ντόπιους και ξένους επενδυτές και γενικά οτιδήποτε μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερα κέρδη. Φυσικά, όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα το μαζικό εκτοπισμό του ντόπιου πληθυσμού και τη μετατροπή ολόκληρων περιοχών σε εμπορικά κέντρα ή τουριστικά θέρετρα.

Ανάπτυξη-Τουρισμός. Τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε εμπόρευμα

Στην περίπτωση της Ελλάδας η βαριά βιομηχανία είναι ο τουρισμός. Στο στόχαστρο αυτής της βιομηχανίας έχει βρεθεί οτιδήποτε είναι ή μπορεί να μετατραπεί σε εμπόρευμα για κατανάλωση. Ο ήλιος, το ζεστό κλίμα, η φυσιογνωμία των νησιών, τα παραδοσιακά χωριά, οι παραδόσεις ακόμα και η ιστορία του κάθε τόπου αποτελούν πόλο έλξης για τους διάφορους προνομιούχους ανά τον κόσμο. Παράλληλα, το κράτος από την πλευρά του, συμβάλλει τα μέγιστα για την ανάπτυξη του τουρισμού. Ιδιωτικοποιήσεις, νομοσχέδια που προωθούν τεράστια παραθεριστικά θέρετρα εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος, ευνοϊκό νομικό πλαίσιο για την βραχυχρόνια μίσθωση όλα συντελούν στην γιγάντωση αυτού του φαινομένου.

Οι ιδιοκτήτες σπιτιών πετούν άρων άρων στον δρόμο τους ενοικιαστές για να διαθέσουν το ακίνητο σε υπερδιπλάσια αξία σε ξέγνοιαστους τουρίστες. Η ζήτηση για μακροχρόνια μίσθωση αυξάνεται κατακόρυφα και δυσανάλογα με τη διάθεση προς τέτοια χρήση ακινήτων οπότε μαζί με αυτήν και οι τιμές των ενοικίων. Οι μόνιμοι κάτοικοι εξαναγκάζονται είτε να απομακρυνθούν από την γειτονιά τους σε μια άλλη που ακόμα δεν την έχει χτυπήσει η “ανάπτυξη” είτε ακόμα, μην μπορώντας να διαχειριστούν οικονομικά την καινούργια συνθήκη,να γυρίζουν στο σπίτι της οικογένειαςγια όσους είναι αυτό δυνατό. Οι γειτονιές είναι στην πλήρη διάθεση επενδυτών και γραφείων realestate, ιδιωτικοποιούνται και περιφράσσονται δημόσιοι χώροι για την «αναβάθμιση» της περιοχής και φυσικά αυστηροποιούνται τα μέτρα ελέγχου και ενίοτε καταστολής. Και όπως είναι φυσικό όλο αυτό το καταναλωτικό-εμπορευματικό ντελίριο δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστες τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε αυτές τις περιοχές. Ντόπιοι και μετανάστες εργαζόμενοι ξεπατώνονται και σακατεύονται για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς ένσημα, με απλήρωτες υπερωρίες και νυχτερινά, ελαστικά ωράρια, χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και όλα αυτά πάντα με την απειλή της απόλυσης σε οποιαδήποτε αντίδραση.

Πλειστηριασμοί

Μεγάλο κομμάτι της ολομέτωπης επίθεσης, κράτους και αφεντικών, που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια είναι και οι πλειστηριασμοί Α’ κατοικίας, η προστασία της οποίας -που είχε θεσπιστεί με παλαιότερο νομοσχέδιο- έληγε 30 Απρίλη, αλλά πήρε τρίμηνη παράταση λόγω της πανδημίας. Οι πλειστηριασμοί όμως αποτελούν μόνο την τελευταία πράξη του έργου. Δεν ήταν πάντα τα πράγματα έτσι. Κάποιες δεκαετίες πριν το τρίγωνο τράπεζα-κράτος-δανειολήπτες μοιραζόντουσαν όμορφες στιγμές ανταλλάσσοντας ζεστές χειραψίες και χαμόγελα. Ήταν η περίοδος που χαρακτηρίστηκε από μια ψεύτικη αίσθηση αφθονίας την οποία πολλές οικογένειες πίστεψαν και στηρίχθηκαν σε αυτήν παίρνοντας δάνεια τα οποία τότε δινόντουσαν με τη σέσουλα. Τα δεδομένα όμως άλλαξαν από όταν πάρθηκαν τα δάνεια μέχρι και να αποπληρωθούν. Η χρηματοπιστωτική κρίση που ακολούθησε-κατευθυνόμενη να βαρύνει τις πλάτες μόνο της εργατικής τάξης- καθιστά αδύνατη την αποπληρωμή αφού μισθοί, συντάξεις και επιδόματα μειώνονται κατακόρυφα, συλλογικές συμβάσεις εργασίας καταργούνται, οι απολύσεις βαράνε κόκκινο, οι φόροι και γενικότερα το κόστος ζωής αυξάνεται. Το κράτος από την πλευρά του για ακόμη μια φορά κάνει ό,τι μπορεί για να εξυπηρετήσει και να προστατέψει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και στην συγκεκριμένη περίπτωση των τραπεζιτών. Το νομοθετικό πλαίσιο όλο και διαμορφώνεται με ευνοϊκότερους όρους για το κεφάλαιο, η καταστολή σε οποιαδήποτε φωνή αντίστασης παίρνει διαστάσεις ακραίας βίας και φυσικά στοχοποιούνται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα για τις πενταροδεκάρες που χρωστάνε σε αντίθεση με τους “επενδυτές” που μπορεί να είναι χρεωμένοι για μια ζωή αλλά δεν τους αγγίζει τίποτα. Έτσι, παίρνουν σειρά τα σπίτια που έχουν υποθηκευτεί για αυτά τα δάνεια τα οποία βγαίνουν σε πλειστηριασμό με τις τράπεζες να λαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο από την αξία τους. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ακόμα μια διαδικασία με στόχο την περαιτέρω εξαθλίωση των από τα κάτω και τη συσσώρευση πλούτου και εξουσίας στην άρχουσα τάξη.

Το ζήτημα των στεγαστικών καταλήψεων

Άμα κοιτάξουμε τους αριθμούς, που τόσο αρέσκεται ο καπιταλισμός να κρύβει από πίσω τους ανθρώπους, θα καταλάβουμε πόσο εξωφρενικά δυσανάλογος είναι ο αριθμός των αστέγων και των άδειων σπιτιών (που κατά βάση ανήκουν σε στρατό, εκκλησία και δήμους). Αυτό το παράδοξο φαινόμενο έρχονται ανά καιρούς να σπάσουν τα εγχειρήματα των στεγαστικών καταλήψεων που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να ακμάζουν αλλά παράλληλα να χτυπιούνται και λυσσαλέα από το κράτος. Καταλήψεις ντόπιων και μεταναστών που έχουν ως κοινό παρονομαστή την ανάγκη τους για στέγαση δίνουν ζωή σε άδεια σπίτια σχηματίζοντας ολόκληρες κοινότητες αλληλεγγύης και αγώνα ενάντια στην στεγαστική επισφάλεια. Θέτουν το ζήτημα της στέγασης ως ένα πεδίο συλλογικών διεκδικήσεων που αφορούν γενικότερα το κόστος ζωής που επιβάλλεται από κράτος και κεφάλαιο.

Για κλείσιμο…

Η στέγαση είναι βασική ανάγκη και ως τέτοια οφείλουμε να την υπερασπιστούμε, καθώς ο αποκλεισμός από αυτή καταδικάζει τους ανθρώπους στην εξαθλίωση. Για να μπορέσουμε όμως να το κάνουμε αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι το στεγαστικό ζήτημα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα ενός συστήματος στο οποίο τα πάντα μεταφράζονται με όρους κέρδους, με μία λέξη του καπιταλισμού. Ως εκ τούτου είναι αδύνατον να υπάρξει μια ριζική και πραγματική αλλαγή για το στεγαστικό όσο υφίσταται ακόμα το συγκεκριμένο οικονομικό και πολιτικό και σύστημα και καθορίζει τις ζωές μας με τους πιο δυσμενείς όρους. Έτσι, σε πρώτο βήμα βρισκόμαστε, μιλάμε, μοιραζόμαστε, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε στις γειτονιές μας άμεσα και ισότιμα για μια ζωή που οι βασικές ανάγκες δεν θα θεωρούνται πολυτέλεια. Συμμετέχουμε στα μπλοκαρίσματα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, υπερασπιζόμαστε τους γείτονες μας σε περίπτωση εξώσεων, διεκδικούμε μείωση ενοικίου για όλους και όλες. Και όλα αυτά με τη συνείδηση ότι η ταξική διαμόρφωση των σύγχρονων πόλεων, η κερδοσκοπική αναπτυξιακή πολιτική εις βάρος των υποτιμημένων περιοχών, οι εξώσεις, οι αυξήσεις ενοικίων και η λαίλαπα της τουριστικής βιομηχανίας μπορεί να ανατραπεί μόνο μέσα από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος ως σύνολο.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΥΨΗΛΑ ΕΝΟΙΚΙΑ, ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ, ΤΙΣ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ, ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

Πορεία για τη στέγαση,

Σάββατο 30 Μαΐου 2020 – 12:00, Πάρκο Ανθοκομικής (απέναντι από την ΕΡΤ3)

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά

———————————————————————————————————————

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΝΟΙΚΙΟΥ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Καθώς ο κλάδος του επισιτισμού ξανανοίγει μετά την καραντίνα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα επίθεση των αφεντικών. Στην προσπάθεια τους να «βγάλουν τα σπασμένα» του lockdown, ετοιμάζονται να μετακυλήσουν τον «χαμένο τζίρο» στις πλάτες μας.

Η ήδη άσχημη κατάσταση για τους εργαζόμενους/ες στον επισιτισμό, με τα μισά ή καθόλου ένσημα, χαμηλούς μισθούς, ελαστικά ωράρια και ένα σωρό αυθαιρεσίες των αφεντικών, γίνεται ακόμη χειρότερη.

Πολλαπλά πόστα, μείωση ωρών, μεροκάματων ή και μισθού είναι κάποια από τα «μέτρα» που παίρνουν τα αφεντικά προσπαθώντας να μειώσουν το περιβόητο «εργατικό κόστος», δηλαδή το μισθό μας.

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, όλες και όλοι εμείς που πρέπει να δουλεύουμε για να ζήσουμε, συνήθως πρέπει να νοικιάζουμε ένα σπίτι και να πληρώνουμε τα λειτουργικά του έξοδα. Τα έξοδα αυτά ανέκαθεν δέσμευαν ένα μεγάλο κομμάτι του μισθού μας, με την μερίδα του λέοντος να πηγαίνει στο (συνεχώς αυξανόμενο) νοίκι. Κατά την διάρκεια της καραντίνας η μείωση ενοικίου ίσχυσε μόνο για ένα κομμάτι του κλάδου αφήνοντας εκτός όσους δούλευαν μαύρα, όσες ήταν άνεργες ή δεν είχαν συμβόλαιο. Μετά την καραντίνα και την επιστροφή στην «κανονικότητα» τα έξοδα αυτά που επέστρεψαν αμείωτα, σε αντίθεση με το μισθό μας που παίρνει την κάτω βόλτα.

Μπορεί προ κωρονοϊού να αντιμετωπίζαμε μια πραγματική αύξηση των ενοικίων, οπού καλούμασταν να μισθώσουμε υπόγεια και τρύπες έναντι ανεξήγητων ποσών, πλέον όμως αντιμετωπίζουμε μια έμμεση αύξηση των ενοικίων. Με την μείωση του μισθου μας, ακόμα κι αν το ενοίκιο παραμένει σταθερό, δεσμεύει μεγαλύτερο ποσοστό του, αφήνοντας ακόμη λιγότερα για να καλύψουμε τις υπόλοιπες ανάγκες μας.

Ακόμη, ενώ τόσο καιρό έχουμε μείνει χωρίς εισόδημα (ή με την πενιχρή οικονομική ενίσχυση από το κράτος) συνεχίζουν να τρέχουν κανονικά και οι λογαριασμοί (ΔΕΗ, νερό, internet κλπ). Έτσι δημιουργείται ένα ακόμη βάρος για εμάς καθώς για να επιβιώσουμε αναγκαζόμαστε να αφήσουμε απλήρωτους λογαρισμούς για να καλύψουμε έξοδα για τις βασικές μας βιοτικές ανάγκες.

Και μετά την καραντίνα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ιδιοκτήτες που θέλουν όλο και περισσότερα για να μας νοικιάσουν ένα χρέπι και μας απειλούν με εξώσεις αν αργήσει το νοίκι Η ίδια η διαδικασία για να βρούμε σπίτι μοιάζει όλο και περισσότερο με συνέντευξη για δουλειά, όπου πρέπει να αποδείξουμε έκτος από το ότι έχουμε «καλή» δουλειά ικανή για να καλύπτει το νοίκι αλλά και πολλές φορές επεκτείνεται στον τρόπο ζωής μας. Δηλαδή οι ιδιοκτήτες θέλουν να κάνουν κουμάντο στο ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, πως φερόμαστε, τι ασχολίες έχουμε και τι δουλειά κάνουμε.

Και τι να κάνουμε;

Όπως στους χώρους εργασίας οι διεκδικήσεις είναι δυναμικότερες άρα και αποτελεσματικότερες όταν γίνονται συλλογικά, έτσι και στο ζήτημα των ενοικίων δεν πρέπει να είναι καμιά μονή της.

Σε μια πραγματικότητα που μας θέλει αποστασιοποιημένους, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να έρθουμε κοντά, να μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν και να συζητήσουμε για το πως θα τα αντιμετωπίσουμε, να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε.

Αντίσταση στους εκβιασμούς των αφεντικών
Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς
Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων

Σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων

και λοιπών εργαζομένων στον κλάδου του επισιτισμού Θεσσαλονίκης

Επικοινωνία με το σωματείο:

swmateioservitorwn@yahoo.gr

http://ssmthess.espivblogs.net/

fb: Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης

Share this post: